ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο «ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΔΩ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ», Σπύρος Καπώνης, εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ! Με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ!

  Η αλήθεια πως αποφάσισα να αγοράσω αυτό το βιβλίο, όσο και να σας φανεί παράξενο, για τον τίτλο του. Αυτός με προκάλεσε και αναζήτησα την περίληψη στο οπισθόφυλλο. Τον συγγραφέα τον ήξερα ως σκηνοθέτη, καθώς είναι γνωστός στο χώρο του και τελικά ένας άνθρωπος της έβδομης τέχνης αποδείχθηκε πως μπορεί εξίσου και να γράφει καλά.

Ο ηρωικός καπετάν - Μανούσακας χάνει τη γυναίκα του σε σφαγή από τους Τούρκους, όμως ευτυχώς η νεογέννητη κόρη του σώζεται σαν από θαύμα. Φοβούμενος την αντίδραση και τα αντίποινα δίνει το παιδί του σε έμπιστους του να το μεγαλώσουν μαζί με το δικό τους. Η Ζωή μεγαλώνει ευτυχισμένη και την λογοδίνουν με το γιο του ανθρώπου που έσωσε το Μανούσακα. Τι θα γίνει, όμως, που η καρδιά κόντρα σε ήθη και παραδόσεις έχει να πει την τελευταία κουβέντα;

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με έντονο άρωμα Κρήτης, όπου τα ήθη και τα έθιμα διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Η υπόθεση έχει τραγική χροιά καθώς τα βασικά πρόσωπα είναι δέσμια της εμπόλεμης κατάστασης στο νησί ανάμεσα σε Κρητικούς και Τούρκους και παράλληλα αναγκάζονται να υποταχθούν σε μια μοίρα, που άλλοι έχουν επιλέξει. Ήρωες πονεμένοι και δυστυχισμένοι καθώς για να σωθούν αποστερούνται την αληθινή τους οικογένεια αλλά και ακόμα και όταν αποφασίζουν να ορθώσουν ανάστημα για να διεκδικήσουν τα θέλω τους είναι τραγικά πιόνια της παράδοσης. Όταν ορίζει η καρδιά, όλα αλλάζουν. Δύσκολα συμβιβάζεσαι, όμως οι θύελλες ξεσπάνε πάνω στους ανθρώπους σκληρά και ανελέητα. Αυτοί αβοήθητοι μένουν να προσπαθούν να σώσουν την αξιοπρέπειά τους με τίμημα υψηλό.

Η ιστορία ξετυλίγεται σιγά σιγά και καθώς προχωρά η πλοκή αναπτύσσεται η σκιαγράφηση των ηρώων. Μια ιστορία που κόβει την ανάσα, γιατί τα γεγονότα δεν έχουν σταματημό και οι χαρακτήρες ζουν με ένταση. Πολύ παραστατικά ο συγγραφέας διηγείται μια ιστορία έντονη και τραγική, η οποία συγκινεί. Με άγγιξε τόσο η Ζωή, όσο και ο καπετάν Μανούσακας που σε όλα τους τα χρόνια πάντα δε μπορούσαν να ζήσουν την οικογενειακή θαλπωρή όπως θα ήθελαν. Θαύμασα το μεγαλείο των ανθρώπων που την ανέθρεψαν, γιατί η πραγματική ανθρωπιά και η καλοσύνη αποκαλύπτεται στα δύσκολα. Δε μπορώ να μην σταθώ στο τέλος της ιστορίας, όπου η λογική και το συναίσθημα συγκρούστηκαν σκληρά με οδυνηρές συνέπειες. Εκεί προβληματίστηκα με τις επιλογές των ηρώων. Δε θα ήθελα να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί θέλω να το αφήσω στην κρίση σας. Εμένα με σόκαρε το τέλος. Όταν το διαβάσετε, θα καταλάβετε και ειδικά όσοι είναι γονείς θα μπούνε σε σκέψεις και σε διλήμματα.

Το μυθιστόρημα είναι δηλαδή κοινωνικό και εστιάζει ιδιαίτερα στις ενδοοικογενειακές σχέσεις και στην υιοθεσία. Εκτός όμως από τα ζητήματα που θίγει αυτό που κερδίζει τον αναγνώστη είναι η ρεαλιστική απεικόνιση όλων των πραγμάτων. Απουσιάζει η ωραιοποίηση και το μελό, ενώ κυριαρχεί ο ωμός ρεαλισμός, ο οποίος δίνεται με πολύ παραστατικές περιγραφές και διαλόγους γεμάτους ένταση. Η γλώσσα του Σπύρου Καπώνη έχει χρώματα και μυρωδιές από Κρήτη αλλά βοά συναίσθημα ανάμεικτα με λυρισμό. Πλούσια σε σχήματα λόγου αλλά και σε λεξιλόγιο πετυχαίνει να κάνει τον αναγνώστη κοινωνό της ανθρώπινης τραγωδίας που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια του.

Είναι σκληρό αλλά αληθινό βιβλίο. Με κέρδισε, γιατί συνδυάζει καλή γραφή και πλοκή αλλά κυρίως δεν ακολουθεί την πεπατημένη να προσφέρει την εύκολη συγκίνηση και το χαρούμενο τέλος, όπως άλλα που συγκαταλέγονται σε αυτό το είδος. Μπράβο, στις εκδόσεις «Αγγελάκη» για την προσεγμένη έκδοση σε όλα τα επίπεδα. Από το εξώφυλλο μέχρι το οπισθόφυλλο κι στο ενδιάμεσο με ένα περιεχόμενο για απαιτητικούς αναγνώστες.

Βαθμολογία:9/10