Τον συγγραφέα Θανάση Χειμωνά τον γνώριζα αλλά δεν είχα διαβάσει ως τώρα κανένα μυθιστόρημά του. Η αλήθεια είναι πως το νέο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τις εκδόσεις Πατάκη με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο «Ο κύριος τέλειος» και το άκρως συμβολικό και ταυτόχρονα πετυχημένο εξώφυλλο μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις ώστε με ώθησε να αναζητήσω την βιβλιογραφία του. Πλούσια σε παραγωγή, δέκα κατά σειρά έργα έχουν κυκλοφορήσει, και ένας συγγραφέας με κοινωνική ενσυναίσθηση, που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει τη συγγραφική του πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας.
Ο Φώτης Γουραλές, μια περσόνα όχι χαρισματική, ίσως περισσότερο αυτοκαταστροφική θα έλεγα με βάση τις επιλογές του, ερωτεύεται τη Ματίνα, μια γυναίκα η οποία είναι η σύντροφος του κυρίου τέλειου. Θα μπορέσει να κατακτήσει την γυναίκα που του σημάδεψε την καρδιά όταν απέναντι του έχει έναν άντρα που έχει όλο το πακέτο; Όμορφο, πετυχημένο και με καλό χαρακτήρα που βοηθά ακόμα και τον ίδιο τον Γρηγόρη στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει; Μπορεί να μεταμορφωθεί ο Φώτης σε άντρα δυναμικό, με εργατικότητα, σχέδια για τη ζωή για να μπορεί μια γυναίκα σαν τη Ματίνα να βασιστεί πάνω του; Αφήνει μια γυναίκα τον κύριο τέλειο, τη σταθερότητα και τη συντροφική σχέση που της προσφέρει για να τολμήσει αλλαγές στην προσωπική ζωή της;
Ένα μυθιστόρημα που ξεκινά παρουσιάζοντας παραστατικά τον κεντρικό ήρωα στην καθημερινότητα του μέσα από τις πράξεις και τις επιλογές του και εξελίσσει γρήγορα την ιστορία , βάζοντας στο επίκεντρο τον έρωτα και την αντιζηλία και καταλήγοντας σε ένα φινάλε απρόοπτο και διαφορετικό. Δεν φαντάζεσαι πώς θα καταλήξει αυτός ο παθιασμένος έρωτας του Φώτη για το κορίτσι του κυρίου τέλειου. Ευρηματική η πλοκή χωρίς να είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, όμως η διαφορά έγκειται στο γεγονός του τρόπου παρουσίασης από τον συγγραφέα. Με έντονες σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστεί το πάθος, η απιστία, η προδοσία, η φιλία, η άνοια στους ηλικιωμένους γονείς και με διαλόγους άκρως ρεαλιστικούς, ο Χειμωνάς μια καθημερινή ερωτική ιστορία την μετατρέπει σε υπόθεση βιβλίου γεμάτη ουσία, ενδιαφέρον, σασπένς και σκέψεις για την φιλία και τον ατελέσφορο έρωτα.
Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη , χωρίς ανούσιες περιγραφές ενώ ο λόγος σπιρτόζικος, χωρίς τσιτάτα. Η γραφή διακρίνεται για την απλότητα και την προφορικότητα ενώ οι διάλογοι είναι καθημερινοί και με ρεαλισμό. Στο κομμάτι της ηθογράφησης ο συγγραφέας σκιαγραφεί παραστατικά όλους τους ήρωες ειδικά τα δυο άκρα, του Φώτη και του κυρίου τέλειου, χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερα προσπάθεια, γιατί τα συμπεράσματα είναι του αναγνώστη. Τον βοηθά ο συγγραφέας να καταλήξει σε αυτά, παρακινώντας τα πρόσωπα να αυτενεργήσουν, να προβάλλουν μέσω των πράξεων τους το χαρακτήρα τους με τα τρωτά και τα δυνατά τους σημεία. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω πως χρησιμοποιεί την τεχνική των εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων, η οποία εξασφαλίζει ένταση και παλμό στο κείμενο. Αγάπησα τον χαρακτήρα του κυρίου τέλειου, γιατί αν και αυτοδημιούργητος και πολύ πετυχημένος είχε καλοσύνη, αλτρουισμό και δεν έχασε την ανθρωπιά του. Εν αντιθέσει, με τον Φώτη που έχει μια προσωπικότητα που δε γίνεται εύκολα συμπαθής καθώς δεν έχει ηθικούς φραγμούς και ενώ προκαλεί τον πόνο στους άλλους δε ρίχνει νερό στο κρασί του.
Σίγουρα υπάρχει ο έρωτας που δεν ανθίζει ή συναντά εμπόδια είτε γιατί ο ένας σύντροφος έχει δεσμεύσεις είτε γιατί δεν τολμά να αφεθεί στο κάλεσμα του. Τα ζητήματα πολλά. Παλεύει κανείς για μια αγάπη που σε ταράζει συθέμελα ωστόσο όμως αυτή ορθώνει τείχη ή όταν ο ερωτευμένος βλέπει πως κάποιος ανήκει αλλού πρέπει να κάνει νέα αρχή; Το βιβλίο θέτει αυτό το ζήτημα πολύ δυναμικά και επίσης δεν σταματά εκεί. Θίγει ένα σημείο που γεννά πολλούς ηθικούς προβληματισμούς. Στο βωμό της αγάπης μπορεί κάποιος να θυσιάζει την ηθική του και να έχει άλλοθι για πράξεις που πονάνε τους γύρω του;
Μου άρεσε πολύ. Για δύο λόγους. Διαβάζεται απνευστί, γιατί τίποτα μέσα στην ιστορία δε περισσεύει και ο λόγος ρέει αβίαστα. Επίσης, το τέλος έχει απρόοπτα και ξαφνιάζει τον αναγνώστη. Ωστόσο, θα ήθελα λίγο μεγαλύτερη ανάπτυξη στην λύση της πλοκής καθώς μου φάνηκε λίγο απότομο. Ωστόσο, είναι καθαρά αυτό μια υποκειμενική κρίση και δε στερεί κάτι από την απόλαυση που ένιωσα διαβάζοντας το. Σίγουρα, θα διαβάσω και άλλα μυθιστορήματα του Χειμωνά.
Βαθμολογία:9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου