«Γιατί ρε πατέρα;» – Μια πρεμιέρα που άξιζε την αναμονή

Από τα πρώτα καρέ φάνηκε πως κάτι διαφορετικό ξεκινά. Κάποιες σειρές έρχονται αθόρυβα και χάνονται, και άλλες στήνουν εξαρχής σκηνικό προσμονής. Το «Γιατί ρε πατέρα;» ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Από τα πρώτα trailers είχε κάτι το διαφορετικό: μια υπόσχεση πως η ελληνική τηλεόραση μπορεί να συνδυάσει γέλιο και μυστήριο χωρίς να πέσει σε ευκολίες. Και το πρώτο επεισόδιο δικαίωσε τις προσδοκίες.

Ένα σενάριο που πατάει γερά

Η αφετηρία είναι σφιχτή και γεμάτη υποσχέσεις. Ο Λευτέρης Τσατσάνης, ένας «πατέρας» με σκοτεινό παρελθόν, αφήνει πίσω του τρία παιδιά που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Μια βαλίτσα με τρία εκατομμύρια ευρώ γίνεται ο καταλύτης για να βρεθούν αντιμέτωπα με τον εαυτό τους, με ο ένας τον άλλον, αλλά και με τα μυστικά που ο πατέρας κουβαλούσε.

Η κληρονομιά δεν είναι απλώς υλική – είναι και ψυχολογική, συναισθηματική, γεμάτη ρωγμές και ερωτήματα. Κι εκεί βρίσκεται η δύναμη του σεναρίου: δεν περιορίζεται στο ποιος θα πάρει τα λεφτά, αλλά μας καλεί να δούμε χαρακτήρες που δοκιμάζονται.

Ερμηνείες που σε πείθουν

Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης κάνει ίσως την πιο ενδιαφέρουσα στροφή της πορείας του. Από δραματικούς ρόλους περνά σε έναν χαρακτήρα με χιούμορ και μυστήριο, και το αποτέλεσμα είναι γοητευτικό. Δεν προσπαθεί να «παίξει τον αστείο», αφήνει το χιούμορ να βγει αβίαστα, δίνοντας στο ρόλο του βάθος και ρυθμό.

Γύρω του, ένα καστ που φαίνεται δεμένο, με χημεία που πείθει. Οι ατάκες δεν πέφτουν κενές, αλλά κουμπώνουν σε καταστάσεις που προκαλούν γέλιο και αγωνία μαζί.

Σκηνοθεσία με κινηματογραφική ανάσα

Αυτό που ξεχωρίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή είναι η εικόνα. Δεν θυμίζει απλή τηλεοπτική παραγωγή, αλλά έχει κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Παπαδάκου αποφεύγει τα κλισέ, δίνει χώρο στους ηθοποιούς και αξιοποιεί τον ρυθμό για να κρατήσει τον θεατή σε εγρήγορση.

Η φωτογραφία και η μουσική λειτουργούν σαν αόρατοι σύμμαχοι. Δεν είναι απλά φόντο· χτίζουν ατμόσφαιρα, κάνουν το μυστήριο πιο σκοτεινό και το χιούμορ πιο φωτεινό.

Ένα ξεκίνημα με υποσχέσεις

Αυτό που κερδίσαμε ως θεατές είναι η αίσθηση ότι βλέπουμε κάτι δουλεμένο. Μια σειρά που σέβεται τον θεατή, που ποντάρει στη λεπτομέρεια και δεν φοβάται να ξεφύγει από τη μετριότητα.

Το ρίσκο υπάρχει: ιστορίες με «βαλίτσες γεμάτες χρήμα» έχουν γραφτεί πολλές φορές. Όμως το «Γιατί ρε πατέρα;» δείχνει να κρατά τη δική του ταυτότητα, να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, δίνοντας στους χαρακτήρες ουσία και στο κοινό λόγο να επιστρέψει.

Το πρώτο επεισόδιο ήταν ένα δυναμικό ξεκίνημα – όχι μόνο επειδή μας έκανε να γελάσουμε, αλλά γιατί μας έβαλε μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο μυστικά, αντιθέσεις και πρόσωπα που έχουν να πουν ιστορίες. Αν η συνέχεια σταθεί στο ύψος αυτής της αρχής, τότε ο ΑΝΤ1 κρατάει στα χέρια του μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές της χρονιάς.

Η ερώτηση «Γιατί ρε πατέρα;» βρίσκει έτσι το πρώτο της αντίκρισμα: γιατί η ελληνική τηλεόραση χρειαζόταν μια τέτοια αρχή.

"Η μνήμη, όσο κι αν τυλίγεται στην ομίχλη, δεν χάνεται." Κριτική για το βιβλίο "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ" του Ναμίκ Ντόκλε, εκδόσεις BytheBook. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Στο τέλος του κόσμου ή ίσως στη μέση του πουθενά, υπάρχει ένα χωριό κρυμμένο μέσα στην ομίχλη. Η Μπουκόινα της Γκόρας δεν είναι απλώς σκηνικό, είναι ζωντανός οργανισμός. Εκεί, όπως λένε οι μύθοι, οι άντρες γεννιούνται με άσπρα μαλλιά και βλέπουν καλύτερα τη νύχτα. Εκεί ο ήλιος ανατέλλει δυο φορές και το φεγγάρι δύει δυο φορές κάθε αυγή. Είναι τόπος όπου η ζωή τυλίγεται στην ομίχλη από την κούνια ως τον τάφο, κι ο Namik Dokle καταφέρνει να την αποδώσει με λόγο που θυμίζει και ποίηση και χρονικό.

Κριτική – Καμία προσευχή για τους πεθαμένους - Γρηγορης Αζαριαδης, εκδόσεις BELL. Mε την ματιά της Εύας Νάτση

Καμία προσευχή δεν ειπώθηκε κι όμως, οι ψυχές δεν σωπαίνουν. Από τον Φεβρουάριο του ’50, όταν μια ομάδα ηττημένων του εμφυλίου αποφάσισε να ληστέψει έναν δωσίλογο, μέχρι τον Γενάρη του ’86, όταν η Μελίνα Γρηγορίου ανακαλύπτει πως η ίδια της η ύπαρξη είναι χτισμένη πάνω σε μυστικά, το Σκοτεινό κουβαλάει πάνω του το βάρος μιας αλήθειας που δεν θάφτηκε ποτέ.

Η ληστεία εκείνη, που ξεκίνησε σαν σχέδιο σωτηρίας, κατέληξε σε σφαγή. Ο αρχηγός της ομάδας έπεσε νεκρός από την καραμπίνα του δωσίλογου, κι οι σύντροφοί του γύρισαν στο χωριό άδειοι, με τα μάτια γεμάτα τρόμο και ενοχή. Ο παπα-Γρηγόρης, άλλοτε αγωνιστής και τώρα ράσος, έμεινε να κουβαλάει το βάρος – το μυστικό, την ενοχή, την κατάρα. Από εκείνη τη νύχτα, ολόκληρο το Σκοτεινό έγινε ένας τόπος που ανασαίνει σκιές.

Κριτική – Το πέρασμα στην Αμοργό του Χρήστου Νομικού - εκδόσεις ΠΝΟΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 

Η Αμοργός δεν είναι απλώς τόπος. Ειναι ανάσα φωτός και αλμύρας, είναι η μνήμη που τρυπώνει σαν θαλασσινό αεράκι και γίνεται τραγούδι μέσα στην ψυχή. Ο Χρήστος Νομικός, ποιητής πριν απ’ όλα, πλάθει ένα μυθιστόρημα που μοιάζει με εξομολόγηση. Κάθε λέξη στάζει νοσταλγία, κάθε φράση είναι σκαλισμένη με την απλότητα εκείνου που ξέρει πως τα μεγάλα συναισθήματα δεν χρειάζονται φτιασίδια.

«Δυο καφέδες μέτριοι» Ελένη Μπεντίλα, "ΑΝΕΜΟΣ εκδοτική. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Υπάρχουν βιβλία που τα «πίνεις»—όχι για να ξεδιψάσεις, αλλά για να θυμηθείς. Το «Δυο καφέδες μέτριοι» της Ελένης Μπεντίλα είναι ένα τέτοιο μυθιστόρημα: ζεσταίνει, καίει, γλυκαίνει και στο τέλος αφήνει μια επίγευση ζωής που δεν είναι ποτέ μονόγευστη.

Στον πυρήνα του βρίσκονται η Θοδώρα και η Χρύσα—δυο παιδικές φίλες και κάποτε αντίζηλες—που συναντιούνται τυχαία πάνω σε ένα τουριστικό καράβι στον Βόσπορο. Η εικόνα είναι σχεδόν κινηματογραφική: το νερό κινείται, οι πόλεις αλλάζουν φόντα, κι εκείνες, με δύο «μέτριους» καφέδες κοντά στη γέφυρα του Γαλατά, δοκιμάζουν την πρώτη γουλιά από μια συνομιλία που κάποτε έμεινε στη μέση. Ο καφές λειτουργεί ως τελετουργία συμφιλίωσης· μικρή καθημερινή χειρονομία που σπάει μεγάλα, σιωπηλά τείχη.

Τοπία Θολών Οριζόντων – Άρτεμις Παπανδρέου, εκδόσεις ΜΙΧΆΛΗΣ ΣΙΔΈΡΗΣ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Μια ιστορία που δεν διαβάζεται. Αισθάνεται.

Η Θεώνη. Ένα κορίτσι δεκαπέντε χρονών. Μια καρδιά που άνοιξε για πρώτη φορά στον έρωτα – και πληγώθηκε ανελέητα από τον κόσμο. Από τον πατέρα της. Από την εποχή της. Από τη μοίρα.

Δεν είναι απλώς η πρωταγωνίστρια ενός μυθιστορήματος. Είναι η φωνή εκείνων που δεν μίλησαν ποτέ. Είναι όλες εκείνες οι γυναίκες που πέρασαν μέσα από φωτιά και σιωπή, μέσα από λάσπη και ενοχή, κουβαλώντας στις αποσκευές τους όχι ρούχα – αλλά μυστικά, φόβους και ανείπωτο πόνο.

Η Άρτεμις Παπανδρέου δεν αφηγείται. Δεν περιγράφει. Σκίζει με λέξεις την επιφάνεια. Και από κάτω ξεπροβάλλει η παλιά Ελλάδα – πληγωμένη, διχασμένη, αντρική. Όπου η αγάπη τιμωρείται. Όπου η τιμή μιας κόρης είναι πιο βαριά από την ψυχή της. Όπου μια μητέρα πρέπει να προδώσει κάθε δική της ανάγκη για να σώσει τη δική της κόρη.

Μέσα σε τοπία γεμάτα ομίχλη – εξωτερική και εσωτερική – ξεδιπλώνεται η πορεία μιας γυναίκας που δεν λύγισε. Που έπεσε, που πληγώθηκε, που εξαπατήθηκε από ανθρώπους σκοτεινούς, μα σηκώθηκε. Και όταν δεν μπορούσε να σηκωθεί μόνη της, στάθηκε πλάι της ένας άντρας αλλιώτικος: ο Λαέρτης. Ήρεμος. Δίκαιος. Σιωπηλός φρουρός και άνεμος ελπίδας.

ΔΕΜΦΙΣ – Ένα μυθιστόρημα που μου μίλησε στη γλώσσα της καταγωγής μου! Κωνσταντίνος Παπαθανασιου, εκδόσεις ΠΝΟΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Δεν ήταν απλώς ένα καλό βιβλίο.

Ήταν κάτι πολύ πιο δυνατό. Ήταν εκείνο το σπάνιο έργο που δεν διασχίζει απλώς τις σελίδες σου – αλλά ξεκλειδώνει μνήμες, ερεθίζει τις ρίζες σου, ξυπνά τη βαθιά καρδιά σου, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας μέσα από τη γραφή του.

Το ΔΕΜΦΙΣ του Κωνσταντίνου Παπαθανασίου είναι ένα ταξίδι διπλής κατεύθυνσης: πίσω στον χρόνο και βαθιά μέσα στον άνθρωπο. Δεν προσφέρει μόνο πλοκή και αγωνία – κι ας είναι ένα στιβαρό, καλοκουρδισμένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Προσφέρει κάτι πιο σπάνιο: εθνική μνήμη με λογοτεχνική ευαισθησία, φιλοσοφία που δεν φωνάζει αλλά ενσταλάζεται, Ιστορία που δεν διδάσκεται αλλά βιώνεται.

🕰 Η αφήγηση πλέκει δύο χρόνους:

– Το 1939, λίγο πριν τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τον Ιταλοεβραίο αρχαιολόγο Αλεσάντρο Φιλιέρι να αναζητά στην αρχαία Δέμφιδα την αλήθεια της επιστήμης του, εγκλωβισμένος στη δίνη ενός καθεστώτος που τον θέλει εργαλείο.

– Το 1982, με τον αστυνόμο Άρη Κωστή να αναλαμβάνει να φωτίσει ένα αεροπορικό “ατύχημα” που μυρίζει σκοτάδι και παλιούς λογαριασμούς.

Ανάμεσα τους, μία Ελλάδα που αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι ψυχή.

Το Αγρίνιο, η Σύρος, η Δήλος, τα Κύθηρα, η Τεργέστη, η Ρώμη και η Πόλη των Ποντίων — όλα γίνονται ένας χάρτης όπου η ιστορία κυλάει όπως κυλάει και το αίμα: υπόγεια, αληθινά, οδυνηρά.

Ελευθερία Καλογνωμά | Άγρια Θάλασσα - Εκδόσεις Γράφημα ! Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Η ζωή της Φιλιώς ήταν από νωρίς ένας πόλεμος. Όχι από εκείνους που ξεσπούν με κραυγές και όπλα, αλλά από τους άλλους, τους αόρατους – εκείνους που δίνουν οι ψυχές με τις σκιές τους.

Το παιδί μέσα της κουβαλούσε χρέη που δεν της αναλογούσαν, τραύματα κρυμμένα πίσω από σιωπές, κι έναν πατέρα που κάποιος του στέρησε τη φωνή, το όνομα, τη δικαίωση.

Κι εκείνη έμεινε να μεγαλώνει με μια απουσία που ούρλιαζε μέσα της, να φτιάχνει στο μυαλό της τις σκηνές που δεν έζησε, να χτίζει γύρω από τον πόνο ένα σώμα και μια ταυτότητα.

Δεκατρία χρόνια μετά, η γυναίκα που έγινε, επιστρέφει. Όχι για να διεκδικήσει συγγνώμες, αλλά για να επανορθώσει την αλήθεια. Όχι για να ζητήσει έλεος, αλλά για να στείλει στην κρίση τους ενόχους — ακόμα κι αν ανάμεσά τους είναι κι εκείνη.

Η επιστροφή της δεν είναι θρίαμβος. Είναι αποστολή.

📚 "Οι Μοίρες της Αστροφεγγιάς" της Μαρίας Γαβριελάτου - εκδόσεις ΕΞΗ! Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Χθες η αγαπημένη μου Maria Gavrielatou είχε τα γενέθλιά της. Αυτό είναι το δικό μου δωρο με ένα περιτύλιγμα αγάπης γιατί ξέρει καλά πόσο την αγαπώ και την εκτιμ

Κάποια αναγνώσματα δεν διαβάζονται απλώς – χαράσσονται. Σαν παλιά φυλαχτά, κουβαλούν πάνω τους πληγές, αναστεναγμούς, ανείπωτες προσευχές και ελπίδες που αρνήθηκαν να πεθάνουν. Τέτοιο είναι το μυθιστόρημα «Οι Μοίρες της Αστροφεγγιάς» της Μαρίας Γαβριελάτου. Ένα έργο που δεν καταναλώνεται σαν ανάγνωσμα, αλλά βιώνεται ολόκληρο — με την ψυχή, με το σώμα, με κάθε κομμάτι μνήμης και συνείδησης.

Στην καρδιά του έργου, δυο ψυχές — η Δάφνη και ο Δημοσθένης. Δυο παράλληλες ζωές που συναντιούνται μόνο για να διαλυθούν, να συντριβούν και να αναστηθούν μέσα από τις στάχτες των ίδιων τους των πληγών. Δεν είναι μόνο η καταιγιστική πλοκή που τραβά τον αναγνώστη· είναι ο τρόπος που η συγγραφέας γδέρνει τα συναισθήματα, αποκαλύπτοντας την ανθρώπινη ψυχή σε όλη της τη γύμνια: την οργή, την αδικία, τον έρωτα, τη μοναξιά, την επιβίωση.

Η Δάφνη γεννιέται μέσα στην απώλεια και μεγαλώνει με τη σιωπή. Το τραύμα της είναι αρχικά βουβό, μα αργότερα γίνεται το αίμα που κυλά στις φλέβες της αφήγησης. Παιδική κακοποίηση, κοινωνικός στιγματισμός, απόρριψη, ψευδοκατηγορίες, αναμόρφωση. Όλα χωρίς υπεράσπιση, χωρίς έλεος. Και όμως, η Δάφνη επιμένει. Όχι με κραυγές – με σιωπή. Μια σιωπή τόσο ηχηρή που γίνεται χτύπος, αντίσταση, πυρήνας δύναμης.

Στον καιρό της προδοσίας Βασιλική Διαμαντή | Εκδόσεις Έξη. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Μέσα στις αυλακιές της θεσσαλικής γης και στις χαρακιές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η Βασιλική Διαμαντή υφαίνει μια ιστορία που δεν αναπνέει απλώς στο χαρτί — αιμορραγεί. Στο μυθιστόρημα «Στον καιρό της προδοσίας», ένας έρωτας γεννιέται όχι για να σωθεί, αλλά για να αντισταθεί.

Ο Μιλτιάδης και η Πασχαλιά δεν είναι ήρωες μιας ρομαντικής αφήγησης. Είναι πληγές ανοιχτές. Δυο ψυχές που, σε μια εποχή σιωπής και υποταγής, τολμούν να κοιταχτούν, να ποθήσουν, να διεκδικήσουν. Μέσα σε έναν κόσμο που τιμωρεί την αλήθεια και καταπνίγει το συναίσθημα, χαράζουν έναν μυστικό χάρτη αντίστασης — με όπλο τον έρωτα, με συνέπεια το αίμα.

🔍 Το Μυστικό της Καμαριέρας – Freida McFadden Εκδόσεις Διόπτρα. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Ένα πολυτελές ρετιρέ. Μια κουζίνα που αστράφτει. Μια πόρτα που δεν ανοίγει.

Και πίσω της, κάτι που μπορεί να καταπιεί τα πάντα.

Η Freida McFadden επιστρέφει με την καταιγιστική συνέχεια του ψυχολογικού θρίλερ Η Αγγελία, με μια ιστορία ακόμη πιο σκοτεινή, επικίνδυνη και βαθιά ανθρώπινη. Στο Μυστικό της Καμαριέρας, η Μίλι ξαναγίνεται η ηρωίδα που αγαπήσαμε — δυναμική, αινιγματική και πληγωμένη. Αναζητά μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά καταλήγει σε ένα σκηνικό όπου η λάμψη καλύπτει την απόγνωση, και η πολυτέλεια κρύβει φρίκη.

Ο κεντρικός άξονας της πλοκής χτίζεται αργά και βασανιστικά: η κυρία Γκάρικ, αόρατη και σιωπηλή, κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με ίχνη αίματος στα λευκά της ρούχα και δάκρυα που ακούγονται μέσα απ’ την πόρτα. Ο κύριος Γκάρικ, επιβλητικός, ψυχρός, αινιγματικός. Και η Μίλι, ανάμεσα στους δύο, να προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια χωρίς να καταστραφεί η ίδια.

"Οι Σειρήνες του Βοσπόρου" – Το τραγούδι που μένει Μαίρη Μαγουλά – Εκδόσεις Χάρτινη Πόλη. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Μερικές φορές, η απώλεια δεν έρχεται με κρότο. Έρχεται σαν ψίθυρος που σιγά-σιγά γίνεται κραυγή. Έρχεται σαν μια μυρωδιά καπνού που μπαίνει από τη χαραμάδα, σαν μια ματιά που ξέρεις ότι δεν θα ξανασυναντήσεις. Εκείνο το βράδυ, η Πόλη δεν έσβησε μόνο τα φώτα της· έσβησε ένα κομμάτι από την ψυχή όσων την αγαπούσαν.

Ο Βόσπορος λάμπει στο φως του απογεύματος, κι όμως κάτι βαρύ αιωρείται στον αέρα. Οι ήχοι της Πόλης —καμπάνες, μουεζίνης, φωνές μικροπωλητών— απλώνονται σαν μουσική που προσπαθεί να καλύψει τον υπόκωφο παλμό μιας καταιγίδας που πλησιάζει.

📖 Κριτική – Ανάλυση της Διλογίας "Από ήλιο σε ήλιο" της Μαίρης Μαίρη Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη , εκδόσεις Μεταίχμιο. Με την ματιά της Εύας Νάτση.

Η Μαίρη Κόντζογλου αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως είναι μια από τις πιο στιβαρές και βαθιά ουσιαστικές φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Με τη διλογία "Από ήλιο σε ήλιο – Αποσπερίτης και Ανέσπερος" – μας χαρίζει δύο βιβλία που δεν είναι απλώς αφηγήσεις, αλλά ολόκληροι κόσμοι, πλεγμένοι με μνήμες, πάθη, μυστικά και το ακατανίκητο φως της Ελλάδας.

Στον "Αποσπερίτη" το σκοτάδι συναντά το φως της δύσης. Ο ήλιος σβήνει μέσα σε ιστορίες γεμάτες πόνο, έρωτα και βαθιά ανθρωπιά. Στον "Ανέσπερο", ο κύκλος συνεχίζεται. Η ανατολή φέρνει νέα ελπίδα, νέες συγκρούσεις, νέες δοκιμασίες. Μαζί, τα δύο βιβλία συνθέτουν μια σπονδή στον χρόνο και στην ανθρώπινη μοίρα – μια πορεία "από ήλιο σε ήλιο", από τη φθορά στην αναγέννηση, από το σκοτάδι στη λάμψη.