"Ένιωσα περηφάνια που έμπαινα παλικαρίσια σε έναν δύσκολο αγώνα με την δημοσιοποίηση αλλά ταυτόχρονα πόνο, που έπρεπε να θίξω την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ…" Συνάντευξη με την ΚΙΚΚΑ ΟΥΖΟΥΛΙΔΟΥ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΚΚΑ ΟΥΖΟΥΛΙΔΟΥ

Βιογραφικό: H Kίκκα Ουζουνίδου γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη και είχε άσχημα παιδικά χρόνια. Μετά από πολλές τρικυμίες που είχε στη ζωή της, σήμερα ασχολείται με την τεχνολογία και το διαδίκτυο έχοντας μια επιτυχημένη επιχείρηση. Στα ενδιαφέροντά της είναι ο αθλητισμός, η μουσική, συγκεκριμένα η κιθάρα και γενικότερα οι τέχνες. Είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με τους αδύναμους ανθρώπους και τα ζώα. Αυτό που δίνει νόημα και χρώμα στη ζωή της είναι η καλή πράξη της ημέρας!

  

Οπισθόφυλλο: Είμαι η Κίκκα και περπάτησα τον μοναχικό δρόμο της ανορεξίας για επτά χρόνια. Έκανα περισσότερες από δέκα χιλιάδες φορές εμετό και είδα τα παιδικά μου όνειρα σκελετωμένα, σχεδόν νεκρά... Ένιωθα να με κυνηγάνε οι θερμίδες σαν δαίμονες που θέλανε να με κατασπαράξουν... Έφτασα τα τριανταδύο κιλά και μύρισα τον θάνατο, μα λίγο πριν πέσω στο κενό, θυμήθηκα το κορίτσι με το τριαντάφυλλο... Σήμερα είμαι εδώ για σένα! Για σένα που ψάχνεις απεγνωσμένα να βγεις από αυτό το μαρτύριο! Είμαι εδώ, να σε πιάσω από το χέρι και να σου δείξω τον δρόμο για την απέναντι όχθη! Nα περπατήσω μαζί σου, στο πλάι σου και να σε νιώσω... Μπόρεσα, μπορούμε, ΜΠΟΡΕΙΣ!

 

Απόψεις αναγνωστών:

V. S: - Είμαι ένας παππούς 70 χρόνων που τόσα χρόνια δεν κατάφερε κανείς να αλώσει το κάστρο του εγωισμού που με περιέβαλε. Μιας ώρας ανάγνωσης του βιβλίο σου, κατάφερε να διαλύσει αυτό το απόρθητο κάστρο και να με κάνει να αναρωτηθώ με αναφιλητά, που ήμουν αυτά τα 70 χρόνια?

Πως έζησαν κοντά μου οι άνθρωποι που με αγαπούσαν? Αυτές οι δύο μικρές ψυχούλες των παιδιών μου που ίσες φορές πίκρανα και νόμιζα ότι το έκανα για σωστό… Το σωστό των δικών μου μέτρων… Πόσο πολύ πρέπει να υπέφεραν! Πόσος εγωισμός! Τρώει τα σπλάχνα μας και δεν χορταίνει ΠΟΤΕ!

 

M. S: - Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο. Γραμμένο με απλή και άμεση γραφή περνάει έντονα στον αναγνώστη όλα τα βιώματα της συγγραφέως και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από τη πρώτη σελίδα. Το παρέλαβα προχθές και το διάβασα μονορούφι το μεσημέρι, όσο ο μικρούλης μου κοιμόταν! Προωθεί καίρια και υπέροχα μηνύματα και έχει ένα γλυκόπικρο ύφος που σε κάνει να το θυμάσαι για μέρες.

 

Σελίδα βιβλίου: https://www.facebook.com/anorektikaoneira/

 

Υπήρχαν λοιπόν πολλές αλήθειες και ήρθε η ώρα τους να βγουν στο φως. Τι σας έκανε να προχωρήσετε ,να γράψετε και να εκδώσετε αυτό το βιβλίο?

Πιστεύω πως αν όλοι οι άνθρωποι είχαμε το θάρρος να μείνουμε γυμνοί με την αλήθεια μας, ο ένας θα έδινε δύναμη στον άλλον με το βίωμά του. Το να μιλάς δημόσια για τις αλήθειες σου δεν είναι καθόλου εύκολο. Υπάρχουν βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς από αυτό το φορτίο. Όμως όταν βλέπεις αυτό το ξεμπρόστιασμα της ψυχής σου να πιάνει τόπο, σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις. Χαίρομαι που βλέπω τόσους ανθρώπους να παίρνουν τόση δύναμη μέσα από το βιβλίο μου!

 

Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία του βιβλίου σας.

 

Στο βιβλίο «Ανορεκτικά Όνειρα» μιλάω για όσα βίωσα ως παιδί, μεγαλώνοντας μέσα σε μία τοξική οικογένεια, τα οποία με οδήγησαν αργότερα σε έναν δύσκολο αγώνα με τις διατροφικές διαταραχές. Είναι ένα βιβλίο που δείχνει ξεκάθαρα πως μπορούν να οδηγηθούν σε ακραίες καταστάσεις τα παιδιά που μεγαλώνουν σε κακό οικογενειακό περιβάλλον. Είναι επίσης ένα βιβλίο, που μετά την ανάγνωσή του σε κάνει να αναθεωρείς πολλά ως γονιός αλλά και ως παιδί…

 

Στο βιβλίο σας καταπιάνεστε με δυο σημαντικά θέματα υγείας. Πιστεύετε ότι διαβάζοντας κάποιος αναγνώστης ΄παθών' θα μπορέσει να βοηθηθεί με κάποιον τρόπο από την ιστορία του βιβλίου?

 

Από το βιβλίο αυτό έχουν βρει βοήθεια άνθρωποι που παλεύουν με διατροφικές διαταραχές, με ναρκωτικά, με αλκοολισμό… Έχουν βρει βοήθεια άνθρωποι που παλεύουν με τον εγωισμό, τον θυμό, την  κατάθλιψη… Όχι, δεν δίνω συμβουλές το πώς να ξεπεράσει κάποιος τα προβλήματα που έχει, άλλωστε δεν είμαι ειδικός για να το κάνω. Όμως συμβαίνει κάτι μαγικό και ο αναγνώστης ταυτίζεται τόσο πολύ με την ιστορία μου και τα όσα γράφω, που ξεκλειδώνει σιγά σιγά μόνος του τον εαυτό του!

 

Πόσο διαφορετικό είναι το να γράψεις ένα βιβλίο που να βασίζετε αποκλειστικά και μόνο σε αληθινά γεγονότα και πόσο μάλλον αυτά να είναι προσωπικά βιώματα από το να γράφεις βιβλία  φαντασίας?

 

Το να γράψεις για τη ζωή σου, έχει μέσα τον πόνο του βιώματος. Αναβιώνεις ξανά και ξανά συναισθήματα που σου έχουν τρυπήσει την καρδιά. Τα αναβιώνεις όταν τα γράφεις αλλά και κάθε φορά που σε ρωτούν για εκείνα…

 

Πώς νιώσατε όταν κρατήσατε για πρώτη φορά το βιβλίο σας τυπωμένο?

 

Δάκρυσα… Ένιωσα πως κρατούσα στα χέρια μου κάτι πολύ μεγάλο και βαρύ. Ένιωσα περηφάνια που έμπαινα παλικαρίσια σε έναν δύσκολο αγώνα με την δημοσιοποίηση αλλά ταυτόχρονα πόνο, που έπρεπε να θίξω την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ… Πάντα θα θυμάμαι εκείνη τη μέρα…

 

 

Ποια θέλετε να είναι τα τελευταία συναισθήματα του αναγνώστη όταν  φτάνει στην τελευταία του σελίδα?

 

Μετά την ανάγνωση του βιβλίου, γεννιούνται πολλά συναισθήματα…
Το κακοποιημένο παιδί παίρνει δύναμη, ελπίδα και τη σπίθα που χρειάζεται για να διώξει το δικό του φορτίο…

Ο γονιός που κακοποίησε το παιδί του, βλέπει μέσα τον εαυτό του και τα λάθη του και αυτό του καταρρίπτει τον εγωισμό για να προσπαθήσει να φτιάξει τα πράγματα καλύτερα.

 

Ο άνθρωπος που μεγάλωσε αρμονικά και δεν έζησε τίποτα από αυτά, βλέπει μια άλλη οπτική της ζωής, εκτιμάει τη δική του και γίνεται πιο παρατηρητικός για το τι συμβαίνει στη διπλανή πόρτα…

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι, ευτυχώς λίγοι, που έχουν τόσο δυνατό εγωισμό, που αρνούνται να παραδεχτούν τα λάθη τους… Όμως είμαι σίγουρη πως ακόμα και σε εκείνους, κάτι έχει αφήσει το βιβλίο…

 

Η ιστορία του βιβλίου σας είναι η αληθινή σας ιστορία. Κάποια στιγμή, κάτι  σας έκανε να δείτε την ζωή αλλιώς... Αυτό ίσχυε και στην πραγματική ζωή σας ή απλά εξυπηρετούσε στην συγγραφή του βιβλίου σας για να υπάρχει μια σωστή ροή?

 

Στο βιβλίο όλα τα γεγονότα είναι αληθινά. Και τα μαύρα και τα άσπρα! Και τα απόλυτα σκοτάδια του παρελθόντος αλλά και το φως που υπάρχει πια στη ζωή μου. Και αυτή ακριβώς η αντίθεση, δείχνει πως ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπει τις προσπάθειες του για κάτι καλύτερο!

 

 

Τι είδους βιβλία σας αρέσει να διαβάζετε?

 

Όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, δεν έχω διαβάσει βιβλία στη ζωή μου… Για αυτό και δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα! Είμαι απλώς ένας άνθρωπος, που την απλότητα του λόγου μου, κατέγραψε το βίωμά του.

 

Μελλοντικά σχέδια?

 

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου έχουν προταθεί, αλλά λόγω της κατάστασης που βιώνουμε, αναγκαστικά έχουν παγώσει. Εύχομαι σύντομα να τελειώσουν όλα αυτά και ο καθένας μας να συνεχίσει τη ζωή του από εκεί που την άφησε, δίχως απώλειες…

Για το Βιβλίο της Παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου